'Ετσι πρέπει θα μου πεις, κι εγώ θα σιωπήσω..

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Ούτε που το κατάλαβα. Άλλαξα συνήθειες, τρόπο σκέψης, άλλος άνθρωπος. Κι εκει που βλέπω φως, κι ελπίδα οτι μια μέρα θα περάσουν όλα αυτά, μέσα μου, δεν ξέρω καν αν θέλω να τελειώσει. Πες το συνήθεια, πες το κατάθλιψη, απογοήτευση, η ουσία είναι μία. Δεν θα είμαστε ποτέ ξανα οι ίδιοι. Κι όσο ανοίγω τη τηλεόραση, κι ακούω όλα τα πρέπει και τα μη, πίσω απο τις εντολές και τα προστίματα, προσπαθώ να κατανοήσω τι συμβα
ίνει. Γιατί μας κλέβουν χρόνια και στιγμές απ' τη ζωή μας, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Χρόνια που δεν θα ξανα έρθουν πίσω. Για το καλό μας είναι θα μου πεις, και σιωπώ. Μα τελικά, ποιό είναι το καλό μου; Δουλειές έχουν κλείσει και δεν θα ξανα ανοίξουνε ποτέ. Ανθρώποι θα πεινάσουνε, οικογένειες θα λυγήσουνε. Κι εγώ, κλειδωμένος σπίτι, θα περιμένω ένα αυτόματο μήνυμα αν με εγκρίνει ν' αγοράσω γάλα. Έτσι πρέπει θα μου πεις. Κι εγώ πάλι θα σιωπώ, κι ας τσιρίζω απο μέσα μου. Ας είναι όλο αυτό, σαν μια βροχή, μια καταιγίδα. Κι όταν τελειώσει, θα βγει το τεράστιο ουράνιο τόξο για να μας σκεπάσει.. Εκεί θα μαζέψει ο καθένας απο εμας τα κομμάτια του, κι οτι βρεμένο κουράγιο του απέμεινε, για να ξανα σταθεί στα πόδια του. Αν είναι όμως μια οφθαλμαπάτη μες την έρημο, που άλλοι διάλεξαν για εμάς, στην ξηρασία του αύριο, καμιά ελπίδα δεν θα μπορεί να μας ξεδιψάσει.  

                                            

Νικόλας Τζιοβάνη