Ο Κατακουζινός, η Βλαχάρα και η επανάληψη!

Μπορεί η σειρά ''Κωνσταντίνου και Ελένης'' να πρωτοπαίχτηκε το 1998, αλλά εξακολουθεί να μας κάνει να χαμογελάμε μέχρι και σήμερα. Τι κι αν έχουμε μάθει απ' έξω τα λόγια, εμείς εξακολουθούμε να καθόμαστε μπροστά απο την τηλεόρασή μας, κάθε φορά που ακούμε την μουσική έναρξης του επεισοδίου, βλέποντας το για πολλοστή φορά. Το σενάριο του Χάρη Ρώμα (ως Κωνσταντίνος Κατακουζινός) και της Άννας Χατζησοφιά, είναι μέχρι και σήμερα επίκαιρο, έξυπνο και ξεχωριστό.

Ο ''Κατακουζινός'', η ''Βλαχάρα'', η ''Ατάλαντη θεατρίνα''. το ''ταπεινό χαμομηλάκι'', μαζί με τον αθεράπευτα ερωτύλο  Μάνθο Φουστάνο (με την Φιόνα, την Λίλα και όλες τις ''μοναδικές του αγάπες''), μας έβαλαν σε ένα κόσμο που άθελά μας, μάθαμε λέξεις όπως το ''τα μάλα'', ''οινοπνευτατοποτείον'' και το ''γιαουρτοσκόρδειον''.

Και όλα αυτά για την διαθήκη ενός σπιτιού, που οι περισσότεροι μέχρι σήμερα, ειδικά οι νεότερες γενιές, δεν γνωρίζουν τι έγινε στο τέλος. Το τελευταίο επεισόδιο σπάνια προβάλλετε απο την τηλεόραση, γιατί πως αλλιώς θα δικαιολογείτο η τόση τηλεθέαση που κάνει μέχρι και σήμερα, 15 χρόνια μετά.

Η Καλλιρόη Μιριάγκου μετά τον ρόλο της ως Ματίνα Μανταρινάκι, δεν μπόρεσε να κάνει κάτι άλλο αξιόλογο, αφού ο κόσμος την έχει ταυτίσει στον ρόλο της ''γεροντοκόρης''. Την ίδια τύχη είχε και ο Στέργιος Νένες, που μετά τον ρόλο του ως ''Νικόλας'' στην σειρά, είχε κι αυτός την ίδια τύχη. Ο Χάρης Ρώμας όσο και η Ελένη Ράντου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, συνέχισαν τηλεοπτικά και με άλλες σειρές, όμως ο ρόλος του ''Κωνσταντίνου'' και της ''Ελένης'' είναι σταθμός στην καριέρα τους.


Μάταια προσπαθούν μέχρι και σήμερα τα τηλεοπτικά κανάλια για να κάνουν κάτι παρόμοιο αλλά μάταια. Αξιόλογες δουλειές γίνονται και σήμερα, όμως δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον ούτε καν στην δεύτερη επανάληψη του επεισοδίου. Και μην ακούσω δικαιολογίες απο τα κανάλια για την ''οικονομική κρίση'', επειδή ένα στούντιο με 3 δωμάτια (σε αυτά γυρίστηκαν λίγο πολύ όλα τα επεισόδια), και 6 ηθοποιούς, δεν νομίζω να μην μπορούν να τους πληρώσουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τολμούν, να ρισκάρουν σε νέες ιδέες, και να σταματήσουν να μας πουλούν το ίδιο ξανα ζεσταμένο φαγητό.

Όσο για το σύγγραμα ''Αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο'' που μάταια προσπαθούσε να εκδώσει ο Κατακουζινός , νομίζω θα ήταν καλύτερο απο το βιβλίο που δείχνει την σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας,

Ακέλ, Δήσυ και Δήκο, μια σαλάτα δίχως φέτα.

Ποτέ μου δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τα πολιτικά κόμματα, τους πολιτικούς και τις ιδεολογίες τους, και ούτε πρόκειται. Παρατάξεις οι οποίες διχάζουν το κόσμο, τους φέρνουν αντιμέτωπους, και σε τέτοιες δύσκολες εποχές, αυτό είναι η καταστροφή.

Άνθρωποι που εμείς ψηφίσαμε για να μιλούν εκ μέρους μας (βουλευτές), ψηφίζουν νόμους που ούτε καν γνωρίζουν, μόνο και μόνο επειδή τους το έχει πει το κόμμα τους. Άνθρωποι που φορώντας μια γραβάτα, νιώθουν οτι αυτομάτως έχουν κερδίσει και τον σεβασμό μας. Άνθρωποι που οι προσωπικές τους φιλοδοξίες, δεν τους αφήνουν να ασχοληθούν με τον πραγματικό σκοπό που ο κόσμος τους έχει ψηφίσει.

Σε μια εποχή που ο κόσμος στην κυριολεξία πεινά, βλέπουμε τους ένοχους που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, αντι να είναι πίσω απο τα σίδερα της φυλακής, να παρελάζουν καθημερινά απο τις τηλεοράσεις μας, πουλώντας μας παραμύθια για ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που δεν μπορεί να αλλάξει, όταν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι θα είναι εκεί και την επόμενη μέρα.

Πως μπορεί κάποιος να με πείσει, οτι ένας πολιτικός που είναι 60 χρονών, με παιδιά και εγγόνια, θα ασχοληθεί με την πατρίδα του, και όχι με το πως να αποκαταστήσει την οικογένεια του. Γνωρίζοντας τον τρόπο που λειτουργούμε εδώ στην Κύπρο, με την ατιμωρησία που υπάρχει, ο κάθε πολιτικός θα κοιτάξει πως να ''κανονίσει'' πρώτα τους δικούς του, και μετά αν μείνει χρόνος, και με τον υπόλοιπο κόσμο.

Και εμείς τι κάνουμε γι' αυτό; Βγαίνουμε στους δρόμους για να φωνάξουμε για το κόμμα μας, που στις εκλογές βγήκε πρώτο, λες και με την εκλογή του, θα μου δώσει εμένα επιταγή να πάω να γεμίσω το άδειο μου ψυγείο.

Δεν είναι τυχαίο που τα πολιτικά κόμματα πάντα ήταν αναμεμιγμένα και με τις ποδοσφαιρικές ομάδες, αφού αυτές είναι ένας τρόπος συλλογής ψήφων. Αυτοί κερδίζουν λεφτά και εξουσία με την εκλογή τους, και εμείς κερδίζουμε διχόνοια και μίσος μεταξύ μας στα γήπεδα, σε σημείο που σε περίοδο εκλογών αυτό τους συμφέρει κατα πολύ.

Πόσες φορές σε μια δύσκολη στιγμή που θέλουμε βοήθεια, ψάχνουμε να βρούμε αν ξέρουμε κανένα βουλευτή να μας ''κανονίσει'', κανένα αστυνομικό, που στο τέλος της μέρας το να μας βοηθήσει, είναι και η δουλειά του.
Έφτασα στο συμπέρασμα οτι μερικοί απο τους πολιτικούς μας, το μόνο πράγμα που είναι καλοί, είναι να λεν αστεία για τις ''Πατάτες αντινακτές''.

Αλήθεια, νοιάζεται κανείς;

 Περπατάς στο δρόμο, βλέπεις γύρω σου πολυτελή σπίτια, με κλειδωμένες πόρτες, κλειστά παράθυρα, που κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβεται πίσω απο αυτά. Πίσω απο κάθε κλειστή πόρτα, ίσως κρύβεται μια πονεμένη ιστορία, που κανένας δεν γνωρίζει. Όλοι μας, βλέποντας στο δρόμο ανθρώπους διαφορετικούς απο εμάς, βιαζόμαστε να τους κρίνουμε, να τους κοροϊδέψουμε, να τους μειώσουμε, να τους χλευάσουμε..

Δεν είναι λίγες οι φορές που στην εικόνα μιας ηλικιωμένης γριάς που διασταυρώνει το δρόμο με δυσκολία, ακούς τις κόρνες να ηχούν και το βλέμμα απέχθειας του οδηγού να την κοιτάζει. Κανείς δεν ξέρει όμως ότι πίσω από την ηλικιωμένη αυτή γυναίκα, κρύβεται μια πονεμένη ιστορία. Ένας νεκρός σύζυγος, ένα παιδί με αναπηρία, και μια σύνταξη που δεν φτάνει ούτε για τα βασικά τρόφιμα.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε τις κόρνες του αυτοκινήτου, στην γυναίκα οδηγό, που επειδή λόγο απειρίας και τρόμου, δεν αντέδρασε σωστά σε κάποια στροφή. Κόρνες που δεν σημαίνουν κάτι για τη χωρισμένη αυτή γυναί

κα που τρέχει στα τρία τις παιδιά που την περιμένουν στο σπίτι να φάνε, μαζί με την γιαγιά και τον άρρωστο παππού.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε τα ειρωνικά σχόλια του κόσμου, για το φτηνό ντύσιμο ενός ανθρώπου, τα σχισμένα ρούχα, και τα λιωμένα παπούτσια. Αν όμως τα λεφτά αρκούν μόνο για τα φάρμακα για το άρρωστο παιδί, και για τα βιβλία του δεύτερου, τότε τα ρούχα και τα καινούρια παπούτσια, θεωρούνται για αυτούς πολυτέλεια. Εσείς αλήθεια τι θα κάνατε στην θέση τους;Κανείς δεν νοιάζεται για αυτά, αφού είναι ποιο εύκολο να κρίνεις κάτι, παρά να ψάξεις το λόγο ύπαρξής του. 

Πόσες φορές δεν είδαμε αγόρια να βιώνουν την απόρριψη λόγω της ομοφυλοφιλίας τους . Πόσες φορές δεν τους είδαμε να ζουν κάτω από το φόβο και την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής. Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει, ότι δεν μπήκαν σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι από επιλογή δική τους, αλλά επειδή η φύση παίζει περίεργα παιχνίδια. Αν κάποιος μπορούσε να διαλέξει τον σίγουρο δρόμο, και την αποδοχή της κοινωνίας, ή τον άλλο δρόμο, τις απόρριψης και του κοινωνικού αποκλεισμού, λέτε να διάλεγε το δεύτερο; Κανείς δεν νοιάζεται αν πίσω από μια κλειστή πόρτα, ένας νεαρός που κλαίει λόγο της απόρριψης σε ένα δρόμο που ο ίδιος δεν διάλεξε, είναι έτοιμος να θέσει τέρμα στην ζωή του.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε σχόλια και ειρωνικά γέλια για κάποιο άνθρωπο που έχει περισσότερα κιλά από τα πρότυπα που θεωρεί σωστά η κοινωνία. Γέλια που αρκούν για κάποιους μόνο μερικά δευτερόλεπτα, αλλά για αυτούς είναι δάκρυα που τρέχουν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Κανείς δεν νοιάστηκε να μάθει, αν μια αρρώστια ήταν ο λόγος. Πίσω από αυτά τα περιττά κιλά, ίσως κρύβεται η αρρώστια του πατέρα, ο χαμός του αδερφού, που οδήγησε στην κατάθλιψη, και στην απαξίωση για την ζωή. Κανείς όμως δεν νοιάστηκε.

Θα ήθελα να πω πολλά, αλλά ποιος νοιάζεται αλήθεια. Ακόμα κι αν διαβάσει κάποιος αυτό το κείμενο και συμφωνεί, δεν θα νοιαστεί να κάνει κάτι.

Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πίσω από αυτές τις κλειστές πόρτες, άνθρωποι κλαίνε, άνθρωποι βιώνουν δυσκολίες, ετοιμάζονται να θέσουν τέρμα στη ζωή τους, τραβάνε το δικό τους Γολγοθά. Σε μια μικρή κοινωνία, όπου απλά πράγματα όπως αγάπη και κατανόηση, έχουν χάση πλέον την σημασία τους, κάνε την δική σου προσπάθεια. Την επόμενη φορά που θα δεις κάποιο στο δρόμο, πριν κρίνεις, σκέψου το ξανά. Θυμήσου τις κλειστές πόρτες, βάλε τα δυνατά σου κι άνοιξέ τες. . μαζί με τις πόρτες τις ψυχής σου..

ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ή ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ;

Και εγώ όπως και οι περισσότεροι τουλάχιστον εδώ στην Κύπρο, είμαστε Χριστιανοί ορθόδοξοι, πάμε στην εκκλησία τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, προσευχόμαστε, κάνουμε τον σταυρό μας, και επικαλούμαστε την Παναγία και τους Αγίους κάθε φορά που νιώθουμε οτι χρειαζόμαστε βοήθεια. Μέχρι εδώ όλα καλά. Θέλω κάποιος όμως να μου απαντήσει στα πιο κάτω ερωτήματα:

• Γιατί ένας παπάς της εκκλησίας πρέπει να οδηγά mercendes ή BMW;
• Γιατί πρέπει να πληρώνουμε την φιλάνθρωπη εκκλησία για να μας βαφτίσουν, να μας παντρέψουν, ακόμα και για την κηδεία μας;
• Γιατί οι περισσότεροι παπάδες είναι υπέρβαροι;
• Γιατί η εκκλησία εξακολουθεί να φυλάει την περιουσία της και τα εκατομμύρια της, την στιγμή που συνάνθρωποι μας δεν έχουν ούτε ψωμί να δώσουν στα παιδιά τους;
• Γιατί η εκκλησία είναι εναντίων των gay, όμως οι ίδιοι κυκλοφορούν με φούστα; (το οτι τα ονόμασαν ''ράσα'' δεν αλλάζει κάτι, η φούστα εν φούστα).
• Γιατί οι πιο φανατικοί υποστηρικτές των παπάδων, είναι οι αμόρφωτες γριούλες;
• Γιατί μας λεν οτι είναι αμαρτία να κάνεις σεξ για ευχαρίστηση, αλλα μόνο για αναπαραγωγή, αλλα οι ίδιοι έχουν μόνο δύο παιδιά; Να υποθέσω οτι δύο φορές μόνο έκαναν έρωτα με την παπαθκιά τους;
• Γιατί μπαίνοντας στην εκκλησία, πρέπει να βάλουμε λεφτά στο παγκάρι; Σε εκκλησία μπήκαμε ή στην συναυλία του Παντελίδη;
• Γιατί οι παπάδες φορούν μαύρα ρούχα για να μας δείξουν την απλότητα τους, αλλα πάνω τους βάλλουν τους χρυσούς σταυρούς;
• Αφού θέλουν να πηγαίνει όλος ο κόσμος εκκλησία και όχι μόνον η κοτζιακαρούες, γιατί κάμνουν την λειτουργία την Κυριακή που το χάραμαν του φού;

Λέγοντας τα αυτά, δεν σημαίνει οτι είμαι εναντίων της θρησκείας μας, απλά πρέπει κάποτε και αυτοί που δηλώνουν ''πατέρες της εκκλησίας'', να καταλάβουν το σκοπό που έγιναν παπάδες, και όχι να βλέπουν την ιεροσύνη σαν εναλλακτική λύση κατά της ανεργίας. 

ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΥΠΡΕΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ!

• Μόνο στη Κύπρο θα κάμναμε group στο facebook για να μεν έρτει ο Bieber στην Κύπρο, λες τζιαι ξέρει που ήμαστεν τζιαι θέλει να έρτει τζιαι εννα του πούμεν όχι.
• Μόνο στη Κύπρο θα άνοιγεν Hard Rock τζιαι σε 2 μήνες να κινδυνεύει να κλείσει.
• Μόνο στη Κύπρο, παίζουμεν το πατριώτες τζιαι οτι αγαπούμε την πατρίδα μας, ομως αντι να πιέννουμε σε ένα κυπραίο να τρώμεν με τα ίδια λεφτά, πιέννουμεν στα αμερικάνικα Mcdonalds.
• Μόνο στη Κύπρο, αμα καταφέρει κάποιος κάτι, αντι να του πούμεν μπράβο τζιαι να σκάσουμε, λαλούμεν οτι εν βλάκας τζιαι δεν έχει υπόθεσην.
• Μόνο στη Κύπρο, λαλεί ο ένας τον άλλον ''αρφούι'' αμα εν μπροστά του, τζιαι μόλις φύει που τζιαμέ θάφκει τον με τους άλλους για να παίξει τον πελλόν μπροστά τους.
• Μόνο στην Κύπρο, με το να δώκει κανέναν φιλί η κοπελλούα δημόσια, την επόμενη μέρα εννα την πούν ούλλη πουτάνα.
• Μόνο στην Κύπρο, αν ντυθεί κανένας με χρώματα, ή με ωραίο στύλ, σημαίνει είναι πούστης τζιαι άσε που ούλλοι ξέρουν τζιαι σίουρα πως ''τρώει τον αβέρτα''.
• Μόνο στην Κύπρο, έχει αξία κάποιος ανάλογα που το πόσα like έχει στο facebook.
• Μόνο στην Κύπρο, στέλνει τραγούδι η χώρα μας στην Eurovision, αλλα είμαστεν οι πρώτοι που εννα πούμεν οτι εν μαλακία τζιαι αν εστέλλαμεν αλλο εννα ήταν καλύτερα.
• Μόνο στην Κύπρο, μισούμε ο ένας τον άλλο αναλόγως του κόματος τζιαι της ομάδας του, παραπάνω απο οτι μισούμε τους Τούρκους που μας βαστούν την μισή πατρίδα μας.
• Μόνο στην Κύπρο, αρκέφκει μια συζήτηση με το ''Άκουσα οτι''.
• Μόνο στη Κύπρο, λαλείς του άλλου ένα μυστικό, τζιαι την επόμενη μέρα ξέρει το το χωρκόν ούλλο τζιαι μπορεί να το πούν τζιαι στις ειδήσεις.. 
•  Μόνο στην Κύπρο, στέλνουμεν τάχα ανώνυμα του άλλου στο ask, όμως μετά κάμνουμε like την απάντηση τζιαι προδωνούμαστε.
• Μόνο στην Κύπρο, βρίζουμεν τον φίλο μας στο ask, τζιαι μετά στέλνουμεν του τάχα τυχαία στο chat, για να δούμεν αμπα τζιαι κατάλαβεν το πως εμείς του το στείλαμε τζίνο.
• Μόνο στην Κύπρο, αγοράζουμεν τάχα τυλιχτά τσιάρα επειδή μας αρέσκουν, ενώ εν επειδή έν θέλουμε να μας τα τραμπάρουν οι άλλοι.
• Μόνο στην Κύπρο, λαλούμεν τον Σάκη πως είναι πούστης, ενώ τζίνος έκαμεν μια φάουσα κοπελλούκια τζιαι η γυναίκα του είναι γνωστό μοντέλλο.
• Μόνο στην Κύπρο, λαλούν πως εν ακριβό το φραπέ σε μια καφετέρια που είναι 3 ευρώ, όμως προτιμούν να πιέννουν Starbucks που είναι 5 ευρώ ο καφές ο μεσαίος.
• Μόνο στην Κύπρο, καρτερούμεν να μπεί ο Μάιος για να πάμε γυμναστήριο να χάσουμε κανένα κιλό για να πάμε στην θάλασσα.
• Μόνο στην Κύπρο, μπορούμε να γίνουμεν όπως το βιάκρα.. δηλαδή το τόσον, να το κάμουμεν τοοοοοοόσον.
• Μόνο στην Κύπρο, αρκέφκει το έργο στο σινεμά η ώρα 10, αλλα πάμεν 10:10 επειδή τα δέκα λεπτά έτσι τζι αλλιώς εν διαφημίσεις.