Αλήθεια, νοιάζεται κανείς;

 Περπατάς στο δρόμο, βλέπεις γύρω σου πολυτελή σπίτια, με κλειδωμένες πόρτες, κλειστά παράθυρα, που κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβεται πίσω απο αυτά. Πίσω απο κάθε κλειστή πόρτα, ίσως κρύβεται μια πονεμένη ιστορία, που κανένας δεν γνωρίζει. Όλοι μας, βλέποντας στο δρόμο ανθρώπους διαφορετικούς απο εμάς, βιαζόμαστε να τους κρίνουμε, να τους κοροϊδέψουμε, να τους μειώσουμε, να τους χλευάσουμε..

Δεν είναι λίγες οι φορές που στην εικόνα μιας ηλικιωμένης γριάς που διασταυρώνει το δρόμο με δυσκολία, ακούς τις κόρνες να ηχούν και το βλέμμα απέχθειας του οδηγού να την κοιτάζει. Κανείς δεν ξέρει όμως ότι πίσω από την ηλικιωμένη αυτή γυναίκα, κρύβεται μια πονεμένη ιστορία. Ένας νεκρός σύζυγος, ένα παιδί με αναπηρία, και μια σύνταξη που δεν φτάνει ούτε για τα βασικά τρόφιμα.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε τις κόρνες του αυτοκινήτου, στην γυναίκα οδηγό, που επειδή λόγο απειρίας και τρόμου, δεν αντέδρασε σωστά σε κάποια στροφή. Κόρνες που δεν σημαίνουν κάτι για τη χωρισμένη αυτή γυναί

κα που τρέχει στα τρία τις παιδιά που την περιμένουν στο σπίτι να φάνε, μαζί με την γιαγιά και τον άρρωστο παππού.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε τα ειρωνικά σχόλια του κόσμου, για το φτηνό ντύσιμο ενός ανθρώπου, τα σχισμένα ρούχα, και τα λιωμένα παπούτσια. Αν όμως τα λεφτά αρκούν μόνο για τα φάρμακα για το άρρωστο παιδί, και για τα βιβλία του δεύτερου, τότε τα ρούχα και τα καινούρια παπούτσια, θεωρούνται για αυτούς πολυτέλεια. Εσείς αλήθεια τι θα κάνατε στην θέση τους;Κανείς δεν νοιάζεται για αυτά, αφού είναι ποιο εύκολο να κρίνεις κάτι, παρά να ψάξεις το λόγο ύπαρξής του. 

Πόσες φορές δεν είδαμε αγόρια να βιώνουν την απόρριψη λόγω της ομοφυλοφιλίας τους . Πόσες φορές δεν τους είδαμε να ζουν κάτω από το φόβο και την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής. Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει, ότι δεν μπήκαν σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι από επιλογή δική τους, αλλά επειδή η φύση παίζει περίεργα παιχνίδια. Αν κάποιος μπορούσε να διαλέξει τον σίγουρο δρόμο, και την αποδοχή της κοινωνίας, ή τον άλλο δρόμο, τις απόρριψης και του κοινωνικού αποκλεισμού, λέτε να διάλεγε το δεύτερο; Κανείς δεν νοιάζεται αν πίσω από μια κλειστή πόρτα, ένας νεαρός που κλαίει λόγο της απόρριψης σε ένα δρόμο που ο ίδιος δεν διάλεξε, είναι έτοιμος να θέσει τέρμα στην ζωή του.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε σχόλια και ειρωνικά γέλια για κάποιο άνθρωπο που έχει περισσότερα κιλά από τα πρότυπα που θεωρεί σωστά η κοινωνία. Γέλια που αρκούν για κάποιους μόνο μερικά δευτερόλεπτα, αλλά για αυτούς είναι δάκρυα που τρέχουν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Κανείς δεν νοιάστηκε να μάθει, αν μια αρρώστια ήταν ο λόγος. Πίσω από αυτά τα περιττά κιλά, ίσως κρύβεται η αρρώστια του πατέρα, ο χαμός του αδερφού, που οδήγησε στην κατάθλιψη, και στην απαξίωση για την ζωή. Κανείς όμως δεν νοιάστηκε.

Θα ήθελα να πω πολλά, αλλά ποιος νοιάζεται αλήθεια. Ακόμα κι αν διαβάσει κάποιος αυτό το κείμενο και συμφωνεί, δεν θα νοιαστεί να κάνει κάτι.

Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πίσω από αυτές τις κλειστές πόρτες, άνθρωποι κλαίνε, άνθρωποι βιώνουν δυσκολίες, ετοιμάζονται να θέσουν τέρμα στη ζωή τους, τραβάνε το δικό τους Γολγοθά. Σε μια μικρή κοινωνία, όπου απλά πράγματα όπως αγάπη και κατανόηση, έχουν χάση πλέον την σημασία τους, κάνε την δική σου προσπάθεια. Την επόμενη φορά που θα δεις κάποιο στο δρόμο, πριν κρίνεις, σκέψου το ξανά. Θυμήσου τις κλειστές πόρτες, βάλε τα δυνατά σου κι άνοιξέ τες. . μαζί με τις πόρτες τις ψυχής σου..